Waar komt dit nieuws vandaan?
De meest recente studie rond dit onderwerp werd uitgevoerd in Taiwan (1). De onderzoekers analyseerden gegevens van 1 miljoen Taiwanezen. Ze maakten gebruik van een enorme databank, het ‘National Health Insurance Program of Taiwan’, met data van 99% van de bevolking. Ze gebruikten enkel gegevens die tussen 2006 en 2013 werden geregistreerd.
Van deze 1 miljoen personen selecteerden ze twee groepen van 50-plussers. De eerste groep bestond uit 9.291 personen met een diagnose van chronische parodontitis. Dit is een chronische ontsteking van het steunweefsel rond de tand (o.a. tandvlees en bot). Een milde vorm hiervan komt voor bij ongeveer 30% van de bevolking. De tweede groep bestond uit 18.672 personen van ongeveer dezelfde leeftijd en geslacht als de eerste groep, maar zonder parodontitis. Wanneer men de twee groepen vergeleek, bleek dat 1,24% van de parodontitisgroep de ziekte van Alzheimer had ontwikkeld, tegenover 1,11% in de groep zonder parodontitis. De verschillen werden echter pas duidelijk wanneer de personen minstens 10 jaar aan parodontitis leden. Wanneer de onderzoekers enkel deze gevallen bekeken, bleek dat hun risico op Alzheimer met factor 1,7 verhoogd was, oftewel 70% meer kans.
Hoe moeten we dit nieuws interpreteren?
Deze studie toont een link aan tussen tandvleesproblemen en dementie. Er zijn echter enkele zwakheden: de onderzoekers namen een random steekproef van 1 miljoen personen, wat slechts 4,5% is van de totale databank. Een grotere steekproef uit de beschikbare gegevens had duidelijkere informatie opgeleverd. Ook wordt er niets vermeld over de eventuele behandeling van parodontitis: we weten dus niet of goed behandelde parodontitis hetzelfde risico vormt als verwaarloosde parodontitis.
De onderzoekers concludeerden dat je 70% meer kans hebt om Alzheimer te ontwikkelen als je parodontitis hebt: dit lijkt een enorm getal, maar het gaat slechts om ongeveer 1% van de personen. Verder betreft het een retrospectieve studie, misschien het belangrijkste nadeel aan dit onderzoek. Dit betekent dat men heeft gewerkt met data die in het verleden zijn geregistreerd. Op die manier hadden de onderzoekers geen controle over hoe de gegevens verzameld zijn en hoe de diagnoses gesteld zijn. Een voorbeeld: iemand kan Alzheimer hebben die nog niet is vastgesteld, daardoor een slechte tandhygiëne hebben en parodontitis ontwikkelen. Parodontitis is dan niet de oorzaak van Alzheimer, maar eerder andersom. Een ander voorbeeld: mensen die aan parodontitis lijden, maar nooit naar de tandarts gaan, hebben geen diagnose van parodontitis. Zij zijn dan in de foute groep ingedeeld.
We kunnen concluderen dat er nood is aan meer studies rond dit onderwerp, met meer personen, die voorwaarts in de tijd worden opgevolgd. Tot dan blijft het aangeraden om een goede tandhygiëne te onderhouden. Parodontitis kan ook leiden tot verlies van tanden, pijnlijke abcessen of zweren. Tandenpoetsen en flossen blijft dus de boodschap.
Conclusie
Deze studie is een extra argument voor het bestaan van een link tussen tandvleesproblemen en dementie. Ze heeft echter enkele beperkingen, waardoor men geen sluitende conclusie kan trekken. Meer onderzoek is nodig omtrent dit onderwerp.
