Verkort eenzaamheid de levensverwachting?

Waar komt dit nieuws vandaan?

Er wordt wel vaker gezegd dat mensen die sociaal geïsoleerd leven minder lang leven. Amerikaanse onderzoekers onderzochten of daar een biologische verklaring voor bestaat. Van 141 oudere mensen die deelnamen aan een grote studie over ouderdom en sociale relaties werden enquêtes afgenomen. Afgaande op wat ze invulden, bleek een kwart sterk sociaal geïsoleerd te leven. Van alle mensen werd bloed afgenomen en werden urinestalen verzameld. Er werd gekeken naar parameters die verband houden met de weerstand: de concentratie aan witte bloedcellen, cortisol of stresshormoon, adrenaline en noradrenaline en de expressie van een bepaald gen dat samenhangt met het sympathisch zenuwstelsel. Daarnaast werd een gelijkaardig bloed- en urineonderzoek gedaan bij een groep makaken, die eveneens werden ingedeeld in een sociaal geïsoleerde en een sociale groep.

De onderzoekers ontdekten dat sociale isolatie hand in hand gaat met hogere spiegels witte bloedcellen, stresshormonen en specifieke genactiviteit, zowel bij mensen als bij makaken. Deze hogere concentraties zetten de algemene weerstand onder druk.

Hoe moeten we dit nieuws interpreteren?

Wanneer de algemene weerstand onder druk staat, ben je in principe vatbaarder voor bepaalde ziekten, infecties bijvoorbeeld. Daaruit kan je echter niet besluiten dat mensen die sociaal geïsoleerd leven een kortere levensverwachting hebben.

Het kan best zijn dat veel mensen is een sociaal isolement verzeilen omdat ze al chronisch ziek zijn, waardoor ze minder makkelijk contacten leggen. Een aantal chronisch ziekten verminderen zelf ook de levensverwachting. Anderen leven in armoede en hebben geen middelen om veel sociale contacten te leggen. Vaak hebben ze ook ongezondere leefgewoonten, wat ook op de levensverwachting kan wegen.

Conclusie

Stellen dat eenzaamheid de levensverwachting verkort door rechtstreeks het afweersysteem te verzwakken, is een brug te ver. Dit onderzoek vond een toename van parameters in het bloed en de urine van mensen en apen die sociaal geïsoleerd leven. Deze toename wijst op een zekere vorm van chronische stress.