Waarom er toch nog een dessertje bij kan

Waar komt dit nieuws vandaan?

De regeling van onze eetlust en onze zin om te eten is zeer ingewikkeld. Onze hersenen spelen een rol, maar ook de vulling van onze maag en het suikergehalte in ons bloed. Onderzoekers gingen de rol van bepaalde hersengebieden na in onze eetlust en zin om te eten (1). Daarvoor selecteerden ze 129 ratten en gingen ze als volgt te werk:

• De onderzoekers trainden de ratten om na het drukken op een knop een voedselbeloning te krijgen.
  • Sommige ratten leerden dat snel (snelle groep), andere ratten niet (trage groep).

• In een volgende stap kregen de ratten geen voedsel nadat ze op een knop drukten.
  • De ratten uit de snelle groep zochten intensiever naar voedsel, in tegenstelling tot de ratten in de trage groep.
  • De onderzoekers stelden vast dat bepaalde gebieden in de hersenen van de snelle ratten actiever waren in vergelijking met de trage ratten.

• In een volgende stap verlamden de onderzoekers die hersengebieden door inspuitingen.
  • Daardoor zochten de snelle ratten, net als de trage ratten, niet meer naar voedsel nadat ze op een knop drukten.
  • De onderzoekers besluiten dat bepaalde hersengebieden een grote rol spelen bij het zoeken naar voedsel.

Hoe moet je dit nieuws interpreteren?

Dit goed uitgevoerd onderzoek bij ratten toont aan dat de hersenen een rol spelen in eetgedrag, en in de emoties bij het zoeken en zien van lekkere dingen. Verder is het niet duidelijk hoe deze studie een verklaring kan bieden voor de zin die we voelen om na een maaltijd te genieten van een dessert. Een artikel over desserten trekt natuurlijk meer lezers aan dan de resultaten van een dieronderzoek.

Studies bij dieren zijn belangrijk om bepaalde onderzoeksvragen te testen, en om bepaalde ingrepen te doen die niet haalbaar zijn bij mensen. Maar dergelijke studies hebben ook beperkingen: het is kort door de bocht om, zonder bevestiging af te wachten uit andere studiebronnen, conclusies te trekken voor mensen.

Sommigen denken eraan om in de toekomst bepaalde hersenfuncties zodanig te bewerken dat de zin om te eten afneemt. Het probleem met dergelijke eetlustremmers werd in het verleden duidelijk aangetoond: nevenwerkingen konden soms leiden tot dramatische situaties en/of verslavingen (2).

Conclusie

Een studie bij ratten toont aan dat de hersenen een invloed hebben op het eetgedrag. Het is echter veel te vroeg om, op basis van dierproeven, conclusies te trekken over mensen en onze zin in desserten. Ons eetgedrag is een zeer ingewikkeld gegeven, waarbij onze hersenen, maag en bloedsuikergehalte een rol spelen, net als onze sociale omgeving.