Waar komt dit nieuws vandaan?
Onderzoekers uit Engeland gingen na waarom we niet vaker algen en zeewier eten (1). De onderzoeksvraag is interessant, omdat algen en zeewieren in de Aziatische keuken wel veel gebruikt worden. Bovendien is de productie vrij eenvoudig en milieuvriendelijk, dus waarom zetten we niet vaker ‘zeegroenten’ op het menu?
Om een antwoord te vinden op hun onderzoeksvraag, selecteerden de Engelse psychologen 34 personen van 18 jaar en ouder. In kleine groepjes van 6 tot 7 deelnemers werd nagegaan welke gevoelens algen en zeewier opriepen:
- De deelnemers toonden wel interesse in algen en zeewieren, maar wisten niet hoe ze die konden bereiden. Dat vormde een grote drempel om ze te eten.
- De meeste deelnemers stonden open voor nieuwe voedingsmiddelen als ze lekker zijn, gezond, duurzaam en goedkoop.
- Wanneer algen en zeewier verwerkt werden met bestaande voedingsmiddelen, hadden de deelnemers minder afkeer voor het uitzicht en de slijmerigheid van het goedje.
- Een laatste minpunt was de beschikbaarheid: het aantal verkooppunten is vrij beperkt. Ook dat is een drempel om algen en zeewier te gebruiken.
Hoe moet je dit nieuws interpreteren?
- Algen en zeewieren hebben interessante voedingseigenschappen, afhankelijk van de soorten.
- Ze zijn arm aan vetten, bevatten eiwitten, en ook vitamines en mineralen in wisselende hoeveelheden.
- Sommige zeewiersoorten zijn rijk aan zout, en moet je dan ook beperken in een gezonde voeding.
- Algen die groter worden en meer cellen hebben, noemen we zeewieren. Er zijn 500 eetbare soorten, waaronder wakame, zeesla en dulse.
- De productie van algen en zeewieren vraagt nauwelijks grond, zoet water of fossiele brandstof.
- Algen zijn alleen als poedervorm beschikbaar, toe te voegen aan gerechten. Zeewieren worden zowel vers als gedroogd verkocht.
Opmerkelijk is dat zeewier zeer rijk is aan vitamine C. Tot vrij recent was het onduidelijk waarom Inuit in Groenland in de 19e eeuw zelden scheurbuik (een ziekte als gevolg van vitamine C-tekort) opliepen, terwijl de sterfte onder zeevaarders massaal was. Men heeft lang gedacht dat dit kwam door rauw vlees te eten, dat sporen vitamine C bevat. Maar de Inuit warmden het vlees op met vuurtjes. Door het opwarmen verdwijnt het weinige vitamine C aanwezig in vlees.
Een studie uit 2020 (2) verzamelde uit archieven oude voedingsgegevens bijgehouden door Høygaard, een Noorse arts. Høygaard registreerde in 1936 een jaar lang de voeding van 90 Inuit in de streek van het huidige Tassilaq, Oost-Groenland. Bleek dat de Inuit regelmatig rauw zeewier aten, en zeker bij de eerste symptomen van scheurbuik. Daardoor kon de ziekte niet uitbreken.
Conclusie
Algen en zeewier hebben interessante voedingseigenschappen en zijn niet belastend voor het milieu. Cultureel staan ze echter ver van onze voeding, en de beschikbaarheid in winkels is beperkt. Het zal dus tijd vragen voordat deze voedingsmiddelen ingang vinden in ons eetpatroon. Zoals alle voedingsmiddelen hebben algen en zeewieren ook nadelen: sommige soorten bevatten zeer veel zout, en moet je dus beperken in een evenwichtige voeding.
